6. Kocioł czarownic.

Siedziałam przy barze, sącząc colę. William umówił się ze mną w jedynym klubie, w naszym pięknym Angel City. Z pewnością mężczyzna, który otworzył to miejsce, dostaje setki listów z podziękowaniami. „Kocioł czarownic” był mekką, mieszkających tu nastolatków.
Często przychodziłyśmy tu z Anną potańczyć, a teraz, w tym samym miejscu czekałam na chłopaka, który i tak zapewne się nie pojawi.
Zsunęłam się ze stołka i weszłam w wir tańczących. Moje ciało, po chwili złapało ten sam rytm. Zatracona w tańcu, ledwie zauważyłam czarną czuprynę i zielone oczy, wpatrujące się we mnie wnikliwie.
— Will, chodź, zatańcz ze mną — powiedziałam do niego, używając moich nowo nabytych zdolności.
— Nie —odpowiedział szorstko. — Przyszedłem tu z tobą porozmawiać. Nie mam nastroju na tańce.
Zdziwiona jego zachowaniem, wysunęłam się z masy spoconych ciał i ruszyłam w jego kierunku.
Chłopak miał ściągnięte brwi, a usta zaciśnięte w wąską linie.
— Wszystko w porządku? — Odezwałam się do niego, tym razem na głos.
— Wyjdźmy na zewnątrz — powiedział i skierował się w stronę wyjścia. Nie pozostało mi nic innego, jak tylko ruszyć za nim. Czułam jego desperację i złość, ale nie wiedziałam, jak mu pomóc.
Chłopak zatrzymał się przy drzwiach i otworzył je przede mną. Przechodząc obok spojrzałam mu w oczy. Wylewał się z nich taki smutek, że aż zrobiło mi się go żal. Wychodząc potknęłam się o próg. Zachwiałam się niebezpiecznie i zamknęłam oczy, spodziewając się bliskiego spotkania z podłożem. Tego jeszcze brakowało, żebym tak się wygłupiła przed Willem.
Tuż przed ziemią złapały mnie silne ramiona. Podnosząc mnie w górę, przesunął dłonią po moich plecach. Odskoczyłam od niego gwałtownie, wrzeszcząc. Takiej reakcji, z pewnością się nie spodziewał . Patrzył na mnie z przestrachem, ale po chwili w jego oczach pojawiło się zrozumienie. Tym razem, to ja byłam zdezorientowana.
— Lila, zaprosiłem Cię tu — powiedział — bo chciałem Cię poznać.
— Ale dlaczego byłeś taki zły ?
— Mam dzisiaj urodziny. Siedemnaste. — Mówiąc to, podał mi grubą, białą kopertę. Wyjęłam plik kartek i spojrzałam pobieżnie na tekst.
— Will ! — pisnęłam cicho, a kartki wypadły mi z dłoni. W środku było mniej więcej to samo, co zeszłej nocy powiedziała mi matka.
— Przeczytałem, to dzisiaj i przeraziłem się. Napisali tu, że zabronione są wszelkie, bliższe kontakty z śmiertelnikami, a ja przecież nic o Tobie nie wiedziałem. Przyszedłem tu, z zamiarem pożegnania się z Tobą. — Chłopak oddychał szybko, a ja stałam przed nim i milczałam, bo nie wiedziałam co mu powiedzieć. — Na całe szczęście nie muszę tego robić.
Will wpatrywał się we mnie wyczekująco, a ja nie byłam w stanie wydusić z siebie słowa. I, wtedy poczułam coś niesamowitego. Wszystkie myśli chłopaka, zaczęły napływać do mojej głowy strumieniami. Zrozumiałam, że chciał podzielić się ze mną, tym co czuł w tym momencie.  

Doświadczyłam tego samego smutku, który odczuwał, kiedy dowiedział się, że nie może mieć ze mną żadnego kontaktu. Przed oczami miałam obrazy z jego wspomnień. Moje ogniste włosy i oczy, których kolor próbował oddać na rysunku przedstawiającym właśnie mnie. Ubrana byłam na nim w szmaragdową suknię. Widziałam siebie, jego oczyma, kiedy przyglądał mi się pod czas kolacji u ojca. Jak powiedział mu, w jakim kolorze ma być moja sukienka, a w końcu, jak sam ją kupował.

Jego wspomnienia chaotycznie przemijały mi przed oczami. Na jednym z nich jechałam samochodem, a na kolejnym spacerowałam z Aleksem po parku. Temu ostatniemu towarzyszyła zazdrość i złość, że to nie on, jest na miejscu mojego przyjaciela.  

Napotkałam też na takie, w którym siedział w jakimś biurze z moim ojcem i prowadzili zażartą rozmowę. Ojciec kazał mu wtedy mnie obserwować.

Zaintrygowana chciałam sięgnąć po jego wspomnienia jeszcze głębiej, ale zaskoczona natrafiłam na opór. Otworzyłam oczy i napotkałam spojrzenie Willa. Jego usta wygięły się, w niespokojnym uśmiechu. Czekał na moją reakcję. Ale co ja miałam mu powiedzieć ? Fajnie, że tyle o mnie wiesz, ale czy przypadkiem, nie kazał Ci tego robić mój ojciec ?

Mówiąc, że mi się nie podobał, skłamałabym, ale to wszystko było takie pokręcone. 

— Lila, powiedz coś wreszcie! — Chłopak był zdezorientowany. Zrobiło mi się go żal, bo stał przede mną, obnażony ze wszystkiego, co przeżywał w ostatnim czasie.

— Will, ja nie wiem co mam Ci powiedzieć, rozumiesz ? Dla mnie to za dużo. Dopiero co, dowiedziałam się, że jestem aniołem, a mój własny ojciec mnie szpieguje.

Na jego twarz powróciła maska obojętności. Odsunął się od mnie, urażony. 

— Myślałem, że zrozumiesz. Twój ojciec mi zlecił, bym Cię obserwował, ale ja z każdą chwilą poznawałem Cię bardziej i nienawidziłem siebie za to, co musiałem robić.

Oparłam dłonie na biodrach i spojrzałam na niego wyzywająco.

— W takim razie, dlaczego mi nic nie powiedziałeś? — Zapytałam. — Ale nie martw się, teraz możesz to zmienić.

Will zmrużył oczy.

— Żałuję, że w ogóle tu przyszedłem. Zapomnij o tym, co Ci pokazałem.                                  

Odwrócił się i odszedł, nie oglądając się, ani razu.

________________________________________________________________

Ciao! 
Wiem, że rozdział powinien znaleźć się tu już dawno, jednak miałam do załatwienia kilka spraw. 

Nie jest zbyt długi i zakończenie może was wkurzyć, ale i tak zapraszam do czytania. 

Odcinek dedykuję mojej najdroższej Adrienne oraz Grey, za Twój niebanalny styl pisania.