4. Anielica.

Ocknęłam się na swoim łóżku wciąż w szmaragdowej sukience. Alex musiał mnie tu przywieźć. Uniosłam się by wstać, ale zaraz opadłam na łóżko. Zwyczajnie nie miałam siły. Czym były te głosy, co się ze mną dzieje? Cudowny męski głos, który wczoraj szeptał mi do ucha wciąż jeszcze nie uleciał z mojej głowy.

-Mamo!

Drzwi sypialni matki natychmiast się otworzyły i zatroskana kobieta weszła do mojego pokoju. Usiadła na łóżku i mnie przytuliła. Obejmując mnie dotknęła też moich pleców.

-Aua!- odsunęłam się gwałtownie.

-Lila, co się dzieje ?

Zwinęłam się z bólu. Głosy przy tym to nic poważnego.

Czułam jakby ktoś wbijał mi w plecy gwoździe. Ból rozprzestrzenił się teraz na całe ciało. Cała płonęłam . Każda komórka niewyobrażalnie paliła. Głośny krzyk wydzierał się z moich ust, ale nie mógł uśmierzyć płomieni.

-Lila, posłuchaj mnie! Poradzisz sobie!- głos matki oddalał się coraz bardziej.

-Czy ja umieram?

-Nie skarbie, wręcz przeciwnie. Dopiero się rodzisz.

I nagle ból odszedł równie niespodziewanie jak się pojawił. Nie byłam w stanie opanować drżącego ciała. Teraz to już przesada. Gdybym tylko mogła uciekłabym z własnego ciała.

Matka patrzyła na mnie z troską.

-Wreszcie mogę Ci wszystko wyjawić. Chodź, pomogę Ci wstać.  

Podciągnęła mnie i zaprowadziła do lustra, wciąż mocno mnie trzymając.

-Obróć się- nakazała- i obejrzyj swoje plecy.

Zrobiłam to, co powiedziała i doznałam zaskoczenia po raz kolejny. Cholera! Co to jest?!

Między łopatkami pojawiły się dwie zgrubiałe linie. Dotknęłam ich leciutko palcami i aż się zachwiałam z bólu. Bolało przeraźliwie.

-Nie dotykaj ich kochanie. Przez kilka dni będą bolały i może być gorzej niż dziś.

Spojrzałam na nią przerażona. Jak to gorzej !? Całe moje ciało odrzuciło od siebie tę myśl.

-To da się gorzej? I co to jest do cholery?!

Matka spojrzała na mnie z dezaprobatą.

-Wyrażaj się.

-To powiedz mi wreszcie, co się dzieje.

-Cóż, wyrastają Ci skrzydła.

Utkwiłam zaszokowane spojrzenie w jej twarzy, ale niestety nic nie wskazywało na to, że to żart. Z zapartym tchem wyczekiwałam jej perlistego śmiechu.

-Mówisz serio, prawda? – kobieta w odpowiedzi pokiwała głową.

-W dniu 17 urodzin młode anioły zaczynają dorastać, to dzień, w którym zaczynają kształtować się skrzydła.

-I nie mogłaś mi nic powiedzieć?

-Nie Lila, byłam związana przysięgą, jaką składa każdy anioł.

Wszystko w mojej głowie szalało. Każdy anioł. Czyli ona też nim jest. Gdyby ktoś usłyszał tę rozmowę, to już dawno byłby tu egzorcysta.

-Nie jestem już aniołem- powiedziała, jakby w odpowiedzi na moje niewypowiedziane myśli- Odeszłam, kiedy Twój ojciec opuścił niebo na zawsze. Nie mogłam Cię z nim zostawić. Byłaś takim bezbronnym maleństwem.

Po jej policzkach popłynęły lśniące łzy. Chwilę później zorientowałam się, że ja sama też płaczę.

-Musisz wiedzieć, że anielskie dzieci nie dorastają ze swoimi prawdziwymi rodzicami. Jesteś jedyna i wyjątkowa.

-A czy anioły nie są nieśmiertelne? – to pytanie aż cisnęło mi się na usta, jakim cudem ona jest człowiekiem.

-Każdy anioł może odejść i stać się człowiekiem , jeśli taka jest jego wola. Jednakże taki czyn jest wręcz niespotykany, bo rozłąka z Bogiem jest niezwykle bolesna.

-A ojciec, on również jest człowiekiem ?

-Nie skarbie, on odszedł zachowując swoją nieśmiertelność. Stał się upadłym aniołem.

Wzdrygnęłam się na samą myśl. To wszystko jest nie do zniesienia.

Matka przytuliła mnie do siebie uważając by nie dotknąć zalążków moich nowych skrzydeł.

Kim ja jestem?

Wokół mnie świat zaczął szumieć, tak jak na kolacji u ojca. Z masy dźwięków wydostał się jeden. Zniewalający głos szeptał mi uspokajająco do ucha.

-Moja śliczna anielica. Jesteś taka piękna i przez to jeszcze bardziej za Tobą tęsknię.

Odsunęłam od siebie wszystko, co działo się w mojej głowie. Elektryzujący głos powoli zniknął, a wraz z nim szumiące dźwięki.

-Muszę wyjść, pomyśleć.

-Dobrze, tylko nie wracaj późno.

Spojrzałam na zegarek. Było już grubo po północy. W takim razie ‘późno’ znaczy ‘rano’.

Złapałam kluczyki od chevroleta i wybiegłam w chłodną, orzeźwiającą noc.

To był bardzo długi dzień.  

___________________________________________________________

Niespodzianka ! ;) 

Jestem strasznie ciekawa co powiecie o tym odcinku.  ;) 

Blog znów wraca do żywych, bo zawieszenie nie ma sensu. 

Niedługo wraz z Lil będziemy miały dla was małą niespodziankę. Dowiecie się o niej więcej czytając rozdział 6, który jeszcze przed wami. 

Liczę na ciepły odbiór.  ;d