2.Odcienie szmaragdu.

Weszłam do domu cicho zamykając drzwi, licząc na to, że matka znów siedzi u fryzjera i chwilowo będę mieć spokój.
-Lila, kochanie. Wróciłaś już.
Przewróciłam oczami. No cóż nie można mieć w życiu wszystkiego.

-Dzięki za samochód. Jest świetny.- uśmiechnęłam się lekko spięta. Kiedy jest uśmiechnięta i tak uradowana to z pewnością chodzi o ojca.

-Dzwonił tatuś.

Bingo. Z omdlewającym westchnieniem opadłam na sofę w salonie. Oburzona matka posłała mi ostrzegawcze spojrzenie. Skoro wie, że go nie trawię, to, czemu z takim idiotycznie radosnym głosikiem o nim wspomina? Nigdy nie zrozumiem tej kobiety.

-Zaprosił Cię na kolację z okazji twoich 17-stych urodzin.
-Dobrze, że zadzwonił i Ci o tym powiedział, bo pewnie byś zapomniała, kiedy urodziła się twoja córka. – warknęłam.

-Lila przestań. Ten dzień zapamiętam już do końca życia.

Z zaskoczeniem zauważyłam, że po jej radosnej twarzy przez chwilę przebiegł cień smutku. Czyżby coś przede mną ukrywała ?

-Przyjedzie po Ciebie jutro koło 18. Zapomniałabym, przysłał Ci coś. Nie wiem, co to, nie otwierałam.

Oo, staruszek zaczął się starać. Świat zwariował.

Mama podeszła do dużej szafy w korytarzu i wyjęła z niej sporawe pudełko owinięte błyszczącym papierem. Wzięłam je w dłonie i poczułam, że wcale nie jest takie ciężkie, na jakie wyglądało.

Spojrzałam na zaciekawioną matkę i bez słowa ruszyłam po schodach do swojej sypialni. Od razu, kiedy się tam znalazłam zamknęłam drzwi na klucz i zabrałam się za rozpakowywanie prezentu. Odgarnęłam delikatnie gładki materiał z wierzchu złotego pudełka. Zaciekawiona zajrzałam do środka i aż zaparło mi dech od widoku zawartości.
Ojciec z decydowanie się postarał. Może mu zależy na tym, żeby odbudować naszą relację, kto wie.
W pudełku leżała wspaniała, szmaragdowa suknia z jedwabiu. Wyjęłam ją i przyłożyłam do siebie. Z wielkiego lustra zajmującego całą ścianę spoglądała na mnie niska, rudowłosa dziewczyna. Szybko zdjęłam moje ubrania i włożyłam na siebie to cudo. Nawet nie chcę wiedzieć ile ojciec za nią zapłacił.
Przyglądałam się swojemu sobowtórowi w lustrze i nie dowierzałam, że widzę tam siebie. Kolor sukni nadał głębi moim niebieskim oczom, no i wreszcie przestałam być przeraźliwie płaska. Wróciłam do łóżka i zajrzałam do pudełka. W środku kryły się jeszcze jedwabne czółenka w kolorze sukni i mała koperta. Jej zawartość jeszcze bardziej mnie zaskoczyła.

Kochana Liliano,

Pragnę przeprosić Cię za te wszystkie lata mojej nieobecności. Chciałbym wszystko naprawić. Nie miej mi za złe tego, co się stało. Pod czas kolacji wszystko Ci wyjaśnię. Mam nadzieję, że prezent Ci się spodobał.
T.Morgan

Zdjęłam sukienkę i odwiesiłam ją do szafy, poczym skuliłam się na łóżku. W głowie przewijały mi się te wszystkie wspaniałe obrazy z dzieciństwa. Ja i tata stojący na pięknym jachcie, szczerzący się do mamy robiącej nam zdjęcie. Mała włoska knajpka, gdzie świętowaliśmy moje 10 urodziny, albo widok śmiejącej się jak wariatki mamy.

Z oczu popłynęły mi łzy, które już od tak długiego czasu powstrzymywałam. Złapałam za telefon i zadzwoniłam do Anny.

-Halo ?

-Cześć Annie.

-Lila! Miałam do Ciebie dzwonić, chociaż dziwię się, że Alex tego jeszcze nie zrobił.

Na samo wspomnienie o moim przyjacielu, moje chłodne serce momentalne się rozgrzało.

-Alex wrócił?! Dlaczego nikt do mnie nie zadzwonił. Strasznie się za nim stęskniłam.

-Chcieliśmy zrobić Ci urodzinową niespodziankę, no, bo przecież nie ma lepszego prezentu niż przyjaciele w komplecie, prawda skarbie ?

-Och Annie. – Kolejne łzy spływały po moich policzkach.

-Dobra, koniec tych wzruszających tekstów. Ubieraj się i przyjeżdżaj po mnie.

-Haha, widzę, że wykorzystujesz fakt, że mam takie cudeńko, żeby nie jeździć już swoim gruchotem ?

-Taaak, przejrzałaś mnie. Coś jeszcze pani detektyw? Bo jak nie to się wreszcie rusz i nie każ Alexowi czekać.

-Będę za parę minut. –Rozłączyłam się i w padłam od razu w panikę. W co ja się ubiorę, to nie może być coś zwyczajnego. Przegrzebując szafę znalazłam szmaragdowy sweterek, który dostałam od Alexa. Ciekawe czy jeszcze pamięta? I cóż za przypadek, że od ojca dostałam kreację w tym samym kolorze. Może mnie śledzi.
Zaśmiałam się do własnych niepoważnych mysli i zabrałam się do szykowania. Po chwili byłam już na dole z kluczykami do chevroleta w jednej i starej dżinsowej kurtce w drugiej ręce.

-Mamo wychodzę ! – ale nikt mi nie odpowiedział. Pewnie znów jest w kościele. Od odejścia ojca spędza tam dużo czasu. Ale nie mnie ją osądzać.

Jadąc w stronę domu Anny delektowałam się cichym pomrukiem silnika i szybkością, jaką to autko osiągało.

Anna czekała już na podjeździe i kiedy się zatrzymałam natychmiast wsiadła do samochodu.

-Pani Snow daje się we znaki ?

Annie spojrzała na mnie rozdrażniona.

-Nawet nie wiesz jak bardzo. Co się stało, jak dzwoniłaś miałaś taki zmieniony głos?

-Ojciec zaprosił mnie na urodzinową kolację.

-Cholera! Jutro ? – spojrzałam na nią zdziwiona i potaknęłam. – Twój ojciec zepsuł naszą niespodziankę.

-Annie, niczego nie chcę. Wystarczy mi, że mam was. Tylko, że nie chcę tam iść. Wolałabym ten czas spędzić z wami.

Naprawdę nie chciałam zostać z ojcem sama. Miałam problemy by rozmawiać z nim przez telefon, a co dopiero się spotkać.

Wiem. !

-Annie, myślisz, że Alex się zgodzi ?

-Skarbie on zrobi dla Ciebie wszystko.

Z zadowolonym uśmiechem oddałam się przyjemności prowadzenia mojego nowego autka.

 Przez te dwa miesiące niemal zapomniałam jak wygląda dom Alexa. Trochę się tu pozmieniało. Na trawniku pojawił się piękny klomb kwiatów a podjazd rozświetlały malutkie lampki.

Alex stał z uśmiechem w drzwiach domu. Rzuciłam się do niego, nie zamykając nawet drzwi samochodu. Zrezygnowana Anna zrobiła to za mnie z ironicznym uśmieszkiem.

Wtuliłam się w jego ramiona i szybko spojrzałam mu w oczy. Były o kilka odcieni ciemniejsze od moich i migotały radosnymi ognikami. Blond włosy miał jak zwykle seksownie roztrzepane. Wciąż nie mogę nadziwić się, dlaczego jeszcze nie ma dziewczyny.

-Tęskniłem za Tobą- odezwał się swoim cudownym ciepłym głosem.- Chodź do środka, mam dla Ciebie prezent.

-Dzięki Alex. Zawsze uwielbiałam w Tobie to, że zawsze mnie ignorujesz.- powiedziała Anna wesołym głosem.

-Annie, nie gniewaj się. Dla Ciebie też coś mam.

Weszliśmy wszyscy do domu, w którym unosił się rozkoszny zapach pieczonych ciasteczek.

-Dzień dobry pani Mckenzie, miło panią widzieć. Pięknie pachnie. – uśmiechnęłam się do pięknej wysokiej blondynki, po której Alex odziedziczył całą swoją urodę. 

- Lila.- kobieta uśmiechnęła się.- Dobrze, że już jesteś, bo Alex był cały rozgorączkowany zastanawiając się, kiedy wreszcie się zjawisz.

-Mamo, przestań. – na policzkach chłopaka zakwitły delikatne rumieńce, które dodały mu jeszcze więcej uroku. – Chodźcie do mnie. Pokażę wam wasze prezenty.

Alex przez dwa ostatnie miesiące był u rodziny we Włoszech, choć wcale nie wyglądał tak, by odziedziczył, choć część genów po ojcu.

W pokoju chłopaka czułam się lepiej niż gdziekolwiek indziej.

Alex podał mi małą paczuszkę. W środku był szmaragdowy szal i takież kolczyki.

-Będą pasowały do sweterka. Zastanawiałem się czy go włożysz.

-Och, Alex. Są piękne. A wracając do szmaragdowego to muszę Ci coś opowiedzieć.

Kiedy streściłam mu już całą sytuację z dzisiejszego popołudnia, chłopak przytulił mnie do siebie i głaskał po włosach.

-Mogę Cię o coś zapytać ?

-Lila, pytaj. Zawsze.

-Pójdziesz tam ze mną, proszę?

Spojrzał na mnie odrobinę niepewnie, ale zaraz uśmiechnął się .

-Z przyjemnością mała. Zawsze z chęcią Ci towarzyszę.

Problem rozwiązany. Byle jutro wszystko poszło dobrze.  

_______________________________________________________________________

Uaaa, wyszedł naprawdę długi. Mam nadzieję, że wytrwaliście skoro czytacie teraz te słowa , i że się wam podobało.
Adrienne, czy to Ci przypomina zmierzch ? xd

Pozdrawiam,

Isabella